حضور پر برکت تو

سلام عزیزدل مامان وبابا...از آخرین باری که برات نوشتم بیشتر ازیک ماه میگذه و الآن شما نوزده هفته و چهار روز که تو دل مامان کوچولوت هستی.خداروشکر که ماهم لایق پدر و مادر بودن شدیم.پست قبلیم همون روزی بود که بیبی چک رو تست کردم و دوتا خط نمایان شد.خب اون روزا حضورت فقط در حد یه حدس بود.با این حال سعی میکردیم حواسمون رو بیشتر از قبل جمع بکنیم تا....تا بیست و هشتم خرداد که اولین روزرمضون بود.با بابایی برای سحری بیدارشدیم اما من.نتونستم چیز زیادی بخورم...میدونستم قراره آزمایش خون بدم ولی صبحونه هم از گلوم پایین نرفت و نزدیک ظهر رفتیم آزمایشگاه سینا.اولین بارم بود وخیلی استرس داشتم.البته اصلا درد نداشت...فقط چون خودمو ترسونده بودم و معده ام هم خالی بود چند دقیقه بعدش چشمام سیاهی رفت و وقتی چشم باز کردم خودمو.رو تخت دیدم و بالاسرم خانوم پرستار وبابییت که داشت میخندید.کمی آب میوه و شکلات خوردم.حالم که جا اومد بابایی منو برگردوند خونه و خودش تو این گرما باز برگشت.سر کارش.قرار بود جواب آزمایش رو بعد از ظهر بگیره.تا بعد از ظهر فکرای جورواجور تو ذهن هردومون میومد...نمیدونستیم چه اتفاقی منتظرمونه...بعداز ظهر بابایی آماده شد و رفت ومن موندم و یک دنیا فکر و خیال و هیجان.مشغول آماده کردن مواد افطاری بودم که صدای اس ام اس گوشیم.بلند شد و....تبریک بابایی مهربونت؛تنهاترین عشق من برای مادر شدنم.پرشدم از یک.عالمه حس های خوب و رنگارنگ و سرفرصت سجده شکر به جا آوردم.خدایا شکرت...بابایی رو هم که نگو.از هر پیامی که میفرستاد ذوق و شوقش پیدا بود و عجله داشت که زودتر بیاد خونه و وقتی با جعبه شیرینی و زولبیا وکلی خرید دیگه اومد از همون.لحظه ورودش ثانیه ای ولم نمیکرد.مدام بغلم میکرد و دستشو رو شکمم میکشید و به هر طریقی خوشحالی خودشو ابراز میکرد.چند دقیقه یک بارم جواب آزمایش رو برمیداشتیم و نگاش میکردیم و میخندیدیم... 

خدایا هزاران هزار مرتبه شکرت به خاطر معجزه کوچولومون...به خاطر این نعمت ورحمت بزرگی که به ما و زندگیمون بخشیدی.خدایا شکرت به خاطر همه چی.سلامتی نور چشممون رو از خودت میخوام و عزیزدلمون رو به.دستای مهربون خودت میسپارم.خدایا زندگیمون رو سراسر خوشبختی کردی ازت ممنونم.برای ادامه راه هم توکلمون فقط و فقط به خودته...فقط به تو